Osoby, które dopiero zaczynają przygodę z biznesem w Krainie Fiordów i nie prowadzą działalności powiązanej z wysokim ryzykiem, najczęściej wybierają jednoosobową działalność gospodarczą (Enkeltpersonforetak, ENK). Właścicielem takiej firmy jest pojedyncza osoba (mogą to być także małżonkowie). W firmie jednoosobowej brak kapitału zakładowego. Brak także rozdziału między majątkiem firmy a majątkiem właściciela. Jest to dobry wybór dla osób, które nie wiedzą jeszcze, jakich zysków firmy się spodziewać. Firmę jednoosobową warto założyć, jeśli nie planuje się zatrudniać wielu pracowników oraz w przypadku obracania niezbyt dużymi środkami.
Innym, równie popularnym typem firmy jest spółka akcyjna (Aksjeselskap, AS). W tym przypadku wymagany jest kapitał zakładowy w wysokości 30 000 NOK. Firma ta ma status osoby prawnej, a jej majątek oddzielony jest od majątku udziałowców, którzy za ewentualne zobowiązania spółki odpowiadają do wysokości kapitału zakładowego. Dzięki możliwości zatrudnienia się w spółce akcyjnej udziałowcy mogą korzystać ze wszystkich praw przynależnych pracownikom. Warto pamiętać, że założenie spółki oznacza większe koszty i jest bardziej skomplikowane niż w przypadku firmy jednoosobowej. Ten typ firmy polecany jest osobom obracającym dużymi kwotami, zatrudniającym wielu pracowników i posiadającym stabilne i regularne zamówienia.
Warto mieć na uwadze, że w przypadku braku pewności co do powyższych kryteriów bezpiecznym rozwiązaniem jest założenie firmy jednoosobowej, którą w każdej chwili można przekształcić w spółkę akcyjną.
Jeśli właściciel firmy zagranicznej chce założyć w Norwegii filię, rejestruje w rejestrze podmiotów gospodarczych Norskregistrert utenlandsk foretak (NUF). Rejestracja potrzebna jest także w przypadku krótkich kontraktów (mniej niż 183 dni kalendarzowych) oraz w razie wynajmu pracowników innemu przedsiębiorstwu. NUF powinien kontaktować się z urzędami skarbowymi w Norwegii i kraju macierzystym. Z tego powodu na tego typu działalność można zdecydować się, gdy opodatkowanie w kraju macierzystym jest niższe. Należy jednak pilnować, aby w Norwegii nie powstał obowiązek podatkowy przedsiębiorstwa, który w dużej mierze zależy od długości zleceń w Norwegii oraz rozmieszczenia siedzib filii. Końcowa decyzja o obowiązku podatkowym należy do Urzędu podatkowego w Norwegii.
Ta forma prawna jest odpowiednia dla firm, które chcą przenieść znaną markę handlową do Norwegii, w przypadku krótkich zleceń oraz braku stałej siedziby w Norwegii. Niemniej jednak warto pamiętać, że w przypadku braku siedziby w Norwegi należy znaleźć reprezentanta VAT w Norwegii.